Peter van der Weg neemt afscheid als uitvoerder
"Het voelt dubbel: een opluchting en een gemis"
Acht jaar lang was Peter van der Weg uitvoerder bij onze vestigingen van Pius Floris Boomverzorging. We kennen hem als een meester in problemen oplossen. Nu gaat de man met de schaterlach, de imitaties en het tomeloze enthousiasme ermee stoppen.
“Ik vind het verrekte jammer”, zegt hij. “Het doet me veel pijn en ik ga het allemaal missen. De sfeer tussen de uitvoerders, ons clubje boomverzorgers. Het regelen en organiseren. De contacten met opdrachtgevers. Ik kwam er laatst achter dat ik bijna 500 relaties in mijn telefoon heb staan. De saamhorigheid met al die mensen maakte me altijd blij.”
"Keuze voor mezelf"
Peter moet een pas op de plaats maken, vindt hij. Een paar jaar geleden kreeg hij twee keer te maken met een tijdelijke afsluiting van een bloedvat in zijn hersenen. En hoewel hij daarna geleidelijk het werk weer als vanouds deed, heeft die periode sporen achtergelaten. Eerder overprikkeld zijn, eerder moe. Korter lontje, gemakkelijker dingen vergeten. “Ik begon het thuis te merken: er bleef maar weinig energie over. Uiteindelijk werd het me duidelijk dat ik een keuze voor mezelf moest maken.”
Zoals we hem kennen, bedacht hij zelf een oplossing. “Ik heb meer rust nodig en ik houd van machines, van kinds af aan. Ik herinner me nog hoe ik vroeger onder de indruk was als mijn oom op een grote maaimachine langskwam om koffie te drinken. Later heb ik een opleiding agrarische techniek gedaan. Vorig jaar viel het kwartje: ik moet daar iets mee doen. De laatste maanden heb ik lessen genomen om mijn vrachtwagenrijbewijs te halen, zodat ik groot materiaal kan besturen. Kranen en trekkers bijvoorbeeld. Ongeveer een maand geleden kwam er een plek voor me vrij binnen het bedrijf. Het voelt heel dubbel. Aan de ene kant is het een opluchting, want de rol van uitvoerder is zwaar. Aan de andere kant ga ik missen wat ik heb opgebouwd. Maar goed, soms moet je een stap terug doen om er weer twee vooruit te zetten.”
Peter de spons
Je zou Peter een self made man kunnen noemen. Niet iemand die zijn weg omhoog vindt door opleidingen te volgen, maar door gewoon maar te doen en er helemaal voor te gáán. Zo gaat dat ook met al die hobby’s die hij heeft. Gitaar spelen, toneel, alles over de Tweede Wereldoorlog. “Ik ben een spons. Als ik dingen leuk vind, zuig ik informatie op.” In zijn huis heeft hij allerlei relikwieën van WOII, die hij vond met de metaaldetector in binnen- en buitenland. Helmen, munitie, medailles. “Ik vind die tijd fascinerend.”
Peter de spons zoog op dezelfde manier kennis op over bomen. Hij heeft zich het vak zelf eigen gemaakt. Toen hij bij Frisia kwam werken, in 2010, begon hij als hovenier die onderhoudsrondes deed. Hij had eerder bij twee kleine hoveniersbedrijven gewerkt en had de tuinbouwschool in Frederiksoord afgerond. “Maar ik dacht al snel: wil ik dit echt al die tijd blijven doen?” In die tijd zag hij de jongens van Pius Floris Boomverzorging lopen, een heel andere tak van sport. “Ik vond dat een interessant clubje. Na mijn onderhoudsrondes mocht ik mee als versnipperaar. Dan zag ik ze heel precies takken uitzagen en dacht ik: wat maakt het uit joh, trek ze er gewoon maar af. Maar het maakte me ook nieuwsgierig. Daar zat iets achter, een manier van denken die ik wilde begrijpen. Als je een tak op de juiste manier afzaagt, kan de boom de wond beter afgrendelen tegen ziektes. Daardoor kan hij tig jaar langer mee. Die kundigheid sprak me aan, ik wilde dat ook beheersen. Zo ben ik eerst boomverzorger geworden en later vroegen ze me als uitvoerder. Het bomenbloed is zo door mijn aderen gaan stromen.”
"Die jongen kun je wel loslaten"
“Eigenlijk was ik een onzekere jongen toen ik hier kwam werken”, zegt hij. Op school bleef hij altijd op de achtergrond. Maar in het werkende leven begon hij op te vallen. “Als ik een probleem had, bijvoorbeeld met een machine, dan loste ik het zelf wel op. Ik deed dingen die een uitvoerder doet. Intern was het beeld: die jongen kun je wel loslaten. Die weet hoe hij dingen kan organiseren.” De vraag van toenmalig hoofduitvoerder Gerrit Faber om uitvoerder te worden van de boomverzorging kwam ondanks dat nog als een verrassing. Lachend: “Ik had in die tijd een project in Amsterdam. Elke dag die gehaktstaven onderweg, ze dachten vast: we moeten iets doen, die Peter slibt straks dicht. Nee, maar serieus: ik zag mezelf helemaal niet als uitvoerder, maar zij wel.”
"Volgend jaar praat je wel anders"
“Ik heb van huis uit geleerd: je moet mensen waarderen. Dat heb ik altijd geprobeerd te doen in mijn rol als uitvoerder. En dat is wat ik zelf ook heb ontvangen. Het eerste jaar als uitvoerder, ik heb wel twaalf keer gezegd: ‘ik stop ermee’. Dan zat Peter Veenstra weer met me in de vergaderzaal. ‘Het zit in jou, geef het een jaar de tijd. Volgend jaar praat je wel anders.’ Peter heeft me erdoorheen getrokken. Ik geloofde toch steeds weer in zijn woord. Van Wietse van der Wal heb ik ook veel geleerd. Die bleef zó rustig. Wat ik nu ben, daar heeft hij een aandeel in." Leren betekent voor Peter: naar anderen kijken. "Ik zit constant om me heen te kijken, luister, observeer. Altijd. Als ik op de camping zit, ben ik daar nog mee bezig. Wat doen die mensen? Waarom doen ze dat?”
In die afgelopen 8 jaar, aan welke projecten denkt hij dan? Er verschijnt meteen een lach op zijn gezicht. “De verplanting van monumentale lindes in Drachten. Daar kwam alles samen. Het contact met de opdrachtgever, het contact met de omgeving. Het hele logistieke verhaal, met alle uitdagingen. Verkeersregelaars, dieplader-transport, krachtberekeningen voor de kraan en ga zo maar door. Het blijft bijzonder om zulke grote bomen te verplanten. Als ik langs die lindes rijd in Drachten, dan flitst alles weer door mijn hoofd. Alle mensen die daar liepen om het mogelijk te maken, 15 man aan het werk. Het gevoel als zo’n boom de lucht in gaat, een ton of 3, 4. Ja, daar word ik wel wild van.”
“Wat heb jij veel contacten, jongen”
In het gesprek met Peter gaat het vaak over contact. Met collega’s, met opdrachtgevers. Wie had dat gedacht van de onzekere jongen die in 2010 begon? “Ik weet nog dat ik ooit met Willem Douma (de eigenaar van Frisia Groep) in Groningen een paar paaltjes ging slaan voor een hek. Terwijl we daar naartoe reden ging mijn telefoon wel een keer of 15. Willem sloeg het gade met stijgende verbazing: ‘Wat is dit mooi jongen, wat heb jij veel contacten.’ Zo had ik er eigenlijk nog niet naar gekeken. Elke keer als ik gebeld werd was er meestal een probleem. Ik kon de telefoon dan aan de kant schuiven, maar ik kon het probleem ook oplossen. Zo wisten steeds meer mensen me te vinden, intern en extern. Ik vergeet dat beeld van Willem nooit meer. Hij zat daar maar te knikken met een vingertje onder z’n neus: ‘hm, ja, ja’. Willem heeft me de kans gegeven om me door te ontwikkelen, ik heb daar veel aan te danken. Hij is er voor zijn personeel, dat siert die man. Ik merk dat ook aan zijn zoon Niels.”
De 497 contacten (“Ik heb mijn vrouw en ouders niet meegeteld”) gaan nu allemaal over naar zijn opvolger, Bjorn Kieftenburg. Die krijgt ook zijn oude telefoon. “Bjorn is nog jong, maar een hartstikke gedreven boomverzorger die er helemaal voor gaat. Ik denk dat hij het heel goed zal doen.”
Vorige maand is Peter al een keer met zijn collega Jappie meegegaan op de kraan. Hij kwam met een dikke grijns op zijn gezicht terug. Dit was precies wat hij in zijn hoofd had. “Jappie is ook een mooie kerel. We hebben allebei die mentaliteit: niet zeuren, maar doorgaan.”