Groendak specialist Lolke de Boer

"Het is een kwestie van tijd dat groene daken verplicht worden"

Hoe komt het dat je het hier al 30 jaar uithoudt?

“Tsja, hoe komt dat eigenlijk? Ik houd van de no-nonsense mentaliteit. Niet teveel gepraat eromheen, maar iets snel concreet maken en het dan doen. Dat zie je overal steeds minder, maar hier is dat nog wel zo. Wat ook helpt, is dat ik gewoon mijn gang kan gaan. Ik heb in al die jaren bijna alles wel gedaan bij Frisia. Als boomkweker, in het tuincentrum, de verkoop, de inkoop, werkvoorbereiding, als hovenier, als uitvoerder. Ik kan goed het overzicht houden en ik neem mijn verantwoordelijkheid. Dan krijg je hier de ruimte. Bij de groene daken komen veel disciplines samen: groen, bouw, klimaatadaptatie. Je hoeft niet van alles wat te vinden, je moet het met elkaar kunnen verbinden.”

Toch koos je twee keer voor het avontuur. Hoe zit dat?

“Na Frederiksoord heb ik vier jaar als boomkweker bij Frisia gewerkt. Toen ik 22 was, kreeg ik het aanbod om een tuincentrum over te nemen. Daar ben ik twee jaar helemaal voor gegaan, maar ik was gewoon te jong en de bank had zitten slapen. Ze hadden me die lening nooit mogen geven. Gelukkig is dat uiteindelijk goed opgelost en kon ik ook terug naar Frisia, dit keer als hovenier. De tweede keer dat ik wegging was zes jaar later, toen ik 30 was. Oud-collega’s waren geëmigreerd naar Canada en mijn vrouw en ik kwamen op bezoek. Toen stonden we wel even te kijken. Wat een manier van leven… Ik dacht: we zijn gek als we in Nederland blijven. Het is nu of nooit. We hebben de overtocht gemaakt en ik ben bij een varkensboer gaan werken als ‘breeding technician’. Het leven daar was prachtig.”

Waarom kwam je dan toch weer terug?

“Heel stom. Na twee jaar bleken we nog steeds geen visum te hebben. De persoon die we hadden ingehuurd om het te regelen, had niets gedaan. Als je gepakt wordt zonder visum, moet je weg en kom je er niet meer in. Dus we moesten wel terug naar Nederland. En omdat we met een jong kind zaten en er een baby op komst was, hebben we de knop omgezet. Wat dat betreft zijn we Friezen: meteen doorpakken. Ik heb Willem (directeur van Frisia, red) gebeld. Hij zei: hoe gaat het? Ik: niet zo goed. ‘Oh’, zei hij. ‘Dan moet je maar even langskomen als je weer terug bent.’ Zo ging dat. Ik was ook wel goed weggegaan, hoor. (grijnzend) Hij zou gekke Henkie zijn geweest als hij me niet had teruggenomen.”

Heb je er iets van geleerd?

“Dat je beter spijt kunt hebben van dingen die je wel hebt gedaan, dan van dingen die je niet hebt gedaan. En hoewel ik altijd al direct en eerlijk was, heb ik afgeleerd om te pleasen. Misschien het belangrijkste dat ik heb geleerd, is het geloof dat ik mezelf altijd kan redden. In Canada waren helemaal op onszelf aangewezen. Toch hebben we het daar gerooid. In mijn werk komt dat op een bepaalde manier terug. Als je een groen dak gaat aanleggen, loop je vaak tegen verrassingen aan. Dingen die anders zijn op de tekening, een dag die anders verloopt of materiaal dat niet aansluit. Dan ga ik niet meteen bellen of extra kosten rekenen, maar los ik het zelf wel op. Je moet het leuk vinden om McGyver te spelen.”

Hoe zie je de toekomst voor groene daken?

“Nu is het nog een extraatje, maar het wordt een belangrijke randvoorwaarde voor een woning of bedrijfsgebouw. Hier in het Noorden denken we vaak: we hebben ruimte en groen genoeg, het hoeft niet zo nodig op de daken. Maar dan begrijp je een groendak niet goed. Het gaat niet om een groen plaatje, het gaat om iets functioneels. Groen beschermt daken, helpen regen opvangen bij extreme buien en de temperatuur van een gebouw wordt gereguleerd. Dat wordt ook hier, in de dorpen en steden van het Noorden, een noodzaak. Dat er beleid voor gaan komen, is een kwestie van tijd. In Frankrijk worden groene daken al verplicht. En terecht. Over 20 en 30 jaar zal het klimaat anders zijn, daar moeten we nu al op voorsorteren. Vastgoed dat je nu bouwt moet er klaar voor zijn.”